نازنینم، بی من و .

امروز روز تولدت بود

و من عین پارسال و شاید عینِ همه ی سالهای بعد نتونستم .

نتونستم تولدت رو بهت تبریک بگم

پارسال به یه بهونه

امسال به یه بهونه ی دیگه

و مطمئناً سالهای بعد هم دلیلِ خودش رو خواهد داشت

خدایا من راضی ام

هرچه که تو تقدیرم کنی

هرچه که تو بخواهی

اگر تو اراده کردی که امروز 

و فردا

و فرداها

با عشقش

اصلا ولش کن

حالا چرا باید اینو به من بگه

نمی تونست بگه : "امروز فلانی خونه س"

چرا باید عشقش رو به رُخِ من بکشه

یعنی می خواد به من بفهمونه که:

عشقش کیه

و عشقِ کیه

می خواد به من تذکر بده که حواسم به حد و حدود خودم باشه

مایه ی خجالته

یعنی خانوم "مهندس" هم تشریف دارن:

"امروز عشقم خونه"

آخه جمله فعل نمی خواد؟

بارها هم بهش گفتم:

زبانِ پارسی حرمت داره

ایشون کارِ خودش رو می کنه

و همه رو برا خودِ.

بازم ولش کن

دارم بی انصافی می کنم خودم می دونم

ولی واقعاً دلم سوخت

از چهارِ صبح نشستم تا شش و نیم براش آهنگ ساختم

که نه و ده دقیقه براش بزارم گوش کنه و لذت ببره

کلی کارِ نکرده ی شغلی و درسی روی دستم موند و تا شب جواب دادم که چرا انجامشون ندادم.

فدای سرش

ولی خیلی بی معرفته

یعنی امروز تا خودِ شب.

بیخیال

تولدت مبارک عزیزم

الهی 120 سال نفسِ خودت و عشقت باهم بیاد و بره

اصلاً هم برام مهم نیست که وقتی "احتمالاً " این متن رو خوندی

چقدر بهش توجه کنی

و چقدر زود یادت بره چی خوندی

و چقدر بفهمی که چی خوندی